Wel of niet stemmen tijdens democratische verkiezingen. Deze vraag houdt de moslims in Nederland al jarenlang bezig. Begrijpelijk gezien de moslim voorafgaand aan iedere handeling op zoek dient te gaan naar het Goddelijk Oordeel. Echter wil ik het in deze post hebben over een onderbelichte kwestie. Diverse imams, predikers en moslimorganisaties hebben moslims in de afgelopen jaren opgeroepen om te gaan stemmen tijdens democratische verkiezingen. Ze hebben het belang hiervan benadrukt maar er is weinig tot niets gezegd over de effecten van politieke deelname. Dit gaat veel verder dan stemmen.
Alle politieke partijen in Nederland conformeren zich aan de heersende ideologie. Dit betekent dat hun visie seculier van aard is en onder meer liberale vrijheden het uitgangspunt vormen. Daarom is het niet verwonderlijk dat zelfs partijen die zich lijken uit te spreken tegen islamofobie zich tegelijkertijd hard maken voor seksuele diversiteit in het onderwijs (het waren nota bene personen met moslimnamen die bijgedragen hebben aan de recente LHBTIQ+-grondwetswijziging). Andere voorbeelden:
-Een leeftijdsgrens koppelen aan alcoholconsumptie
-In het kader van vrijheid van meningsuiting stellen dat iemand het recht heeft de Profeet Mohammed صلى ألله عليه و سلم te beledigen
-In het kader van diversiteit en inclusie pleiten voor inclusief nationalisme conform de natiestaat
-Opkomen voor Palestina maar de bezetter impliciet erkennen door op te roepen tot een verraderlijke tweestatenoplossing
-(Politieke) loyaliteit verschuift van loyaliteit aan de oemma naar nationaal burgerschap waardoor men spreekt van ‘ons’ leger, ‘onze’ inlichtingendiensten en ‘onze’ voorvaderen (hiermee verwijst men o.a. naar Locke en Rousseau die gezien worden als de grondleggers van het liberale gedachtegoed)
Politieke deelname beperkt zich uiteindelijk niet tot de stembus maar heeft impact op de denkwijze van de moslimgemeenschap. Of het nu gaat om het adopteren van seculiere uitgangspunten, maatstaven of oplossingen voor sociale/politieke/economische vraagstukken. En dit is precies waar het de overheid om te doen is.
Niet om splinternieuwe moskeegebouwen en islamitische begraafplaatsen (uiteraard hebben we deze faciliteiten nodig) maar om onze denkwijze. Daarom is het ‘integratiebeleid’ gestoeld op verinnerlijken (van westerse waarden) en loslaten (van islamitische waarden). Een praktisch voorbeeld is het afdwingen van homoacceptatie. Op de website van de Rijksoverheid staat het volgende:
“Hoe religieuzer iemand is, hoe groter de kans is dat hij of zij LHBTI’s niet accepteert. Ook bestaat er veel weerstand bij biculturele Nederlanders. Zo geeft de helft van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders aan homoseksualiteit verkeerd te vinden. De overheid wil dit veranderen. Dit gebeurt onder meer door de inzet van rolmodellen en het verspreiden van ervaringsverhalen.”
Wanneer we liberale vrijheden verinnerlijken, is het niet verwonderlijk dat moslims die politiek actief zijn, onder het mom van diversiteit, bestrijden van discriminatie en streven naar gelijkwaardigheid, pleiten voor seksuele diversiteit in het onderwijs. En laat dit precies het doel zijn van het assimilaiebeleid. Politieke deelname verwordt hiermee tot assimilatietool.
Het is goed dat imams, predikers en moslimorganisaties er alles aan proberen te doen om de islamitische ‘aqiedah te waarborgen, maar het volstaat niet om dit te beperken tot specifieke theologische vraagstukken of eeuwenoude theologische vraagstukken op te rakelen.
Het wordt hoog tijd dat de grootste ideologische gevaren (die ons allemaal raken en beïnvloeden) van vandaag de dag in kaart worden gebracht voordat er straks bijna niets meer overblijft van onze islamitische identiteit. Een belangrijke taak voor imams, predikers, doe’aat en moslimorganisaties om erop toe te zien dat de islamitische identiteit beschermd wordt en secularisme niet onze huiskamers en moskeeën binnendringt.
