De vereniging van de Moslimlanden in één Islamitische Staat – Al Khilafa – zou als belangrijk, economisch gevolg hebben dat verschillende relatief kleine economieën zouden worden samengevoegd tot één absoluut grote economie. Dit noemt men economische integratie.
De economische gevolgen van economische integratie
In het geval van economische integratie worden verschillende relatief kleine economieën samengevoegd tot één relatief (of absoluut) grote economie. In de zakenwereld wordt dit gedaan door overnames en fusies. Overname betekent dat één bedrijf, een ander bedrijf aan zichzelf toevoegt door deze te kopen. De koop door Google van Youtube is een goed voorbeeld hiervan want Youtube werd hierdoor onderdeel van Google. Fusie betekent dat twee bedrijven zichzelf samenvoegen tot één nieuw bedrijf. Een voorbeeld hiervan is de ING bank, die is ontstaan uit het samengaan van Nationale-Nederlanden en de NMB Postbank. Het samengaan van KLM en Air France is een ander voorbeeld van fusie in de zakenwereld. Maar ook in de geopolitiek wordt aan economische integratie gedaan. Het beste voorbeeld is de Europese Unie. Allianties zoals de Russisch-Chinese alliantie, de Shanghai Samenwerkingsorganisatie (SSO), kunnen eveneens gezien worden als voorbeelden van economische integratie.
De Russisch-Chinese alliantie is ontstaan omdat Rusland en China zich beiden realiseerden dat ze bepaalde zwaktes kenden waarvoor ze een oplossing nodig hadden. Rusland is een groot land met een relatief kleine bevolking die bovendien ook nog eens krimpt door het alcoholgebruik onder de Russen. De markt voor de producten van Russische producenten is hierdoor maar klein en het aantal potentiële werknemers voor Russische producenten gering. Maar Rusland als natie heeft ook verschillende sterktes. Bijvoorbeeld beschikt Rusland over een immense hoeveelheid olie en gas en in Rusland is de wetenschap op heel hoog niveau. Rusland kent veel wetenschappers die in hun vakgebied tot de wereldtop behoren. China daarentegen, is een groot land met een immense bevolking maar het bezit nauwelijks olie en gas en de wetenschap is er van relatief laag niveau. In verschillende opzichten zijn Rusland en China dus elkaars tegenpolen: waar de ene sterk in is, is de ander juist zwak. Door samen te werken denken Rusland en China hun beide zwaktes op te kunnen lossen door van elkaars sterktes te profiteren. Bijvoorbeeld, in plaats van haar wetenschap zelf helemaal van de grond af aan op te bouwen, hoopt China door samen te werken met Rusland wetenschap snel te kunnen importeren zodat de Chinese wetenschap veel sneller ook op hoog niveau komt. En China kan door een samenwerking met Rusland ook haar olie- en gasprobleem oplossen. Tegelijkertijd hoopt Rusland door met China samen te werken de problemen die komen met een kleine en krimpende bevolking te omzeilen: Russische bedrijven kunnen meer consumenten bereiken als ze mogen verkopen in Rusland en China; en ze kunnen makkelijker arbeidskrachten vinden als ze mogen produceren in Rusland en China.
Aan economische integratie wordt dus gedaan omdat dit niet enkel de zwaktes van bedrijven of landen samenbrengt maar ook de sterktes. De ervaring in de zakenwereld en de geopolitiek leert dat door economische integratie een bedrijf of land heel snel de beschikking kan krijgen over de sterktes die haar zwaktes oplossen waardoor uiteindelijk enkel de sterktes overblijven. Economische integratie wordt daarom gezien als een goede en snelle oplossing voor zwaktes.
Kunnen de moslims profiteren van economische integratie in Al Khilafa?
Een vluchtige blik op de huidige economische situatie van de Moslimlanden geeft de indruk dat er zich in de Moslimlanden geen economische sterktes bevinden. De meeste Moslimlanden zijn immers arm. Zelfs in de rijkste Moslimlanden zijn er veel Moslims erg arm. Een meer diepgravende sterkte – zwakte analyse van de Moslimlanden laat echter zien dat de Khilafa over al de sterktes zou beschikken die noodzakelijk zijn voor een sterke economie.
Bron: Internationaal Monetair Fonds (IMF), 2009 data.
Bijvoorbeeld een land als Indonesië heeft belangrijke economische sterktes. Het land is bijzonder vruchtbaar en dus zeer geschikt voor landbouw. Onder de grond bevinden zich immense bodemschatten. De bevolking is ook groot dus er is voldoende arbeid voorhanden en de markt – het aantal potentiële klanten – is groot. Maar hiertegenover staan belangrijke zwaktes in de Indonesische economie zoals een laag opleidingsniveau van de bevolking, oftewel weinig technologische en management kennis, en grote armoede oftewel weinig beschikbaar investeringskapitaal.
Pakistan lijkt in veel opzichten op Indonesië. Het belangrijkste verschil tussen beide is echter dat Pakistan op sommige gebieden wel grote technologische kennis heeft, zoals op het gebied van nucleaire energie en defensie.
Saoedi-Arabië daarentegen beschikt dankzij haar immense bodemschatten juist over veel beschikbaar investeringskapitaal. Maar ook Saoedi-Arabië beschikt niet over echt veel technologische en management kennis en heeft daarom moeite om haar geld effectief te investeren in haar eigen economie. Deze economie is bovendien maar klein en het aanbod van arbeiders en het aantal potentiële klanten is daarom maar beperkt. Bovendien is Saoedi-Arabië voor wat betreft voedsel afhankelijk van importen uit andere landen.
Maleisië en de landen van Centraal-Azië beschikken dan weer over de technologische kennis die Saoedi-Arabië en vooral Indonesië ontberen. Maleisië heeft ook nog eens veel kennis betreffende management maar is zelf maar een klein land met een kleine economie. In Centraal-Azië is de armoede groot en is er dus maar weinig investeringskapitaal beschikbaar.
Het is duidelijk dat als deze landen zich zouden verenigen in de Islamitische Staat Al Khilafa, dat de geïntegreerde economie van de Khilafa dan voor al de problemen van de huidige Moslimeconomieën een oplossing zou hebben. Bijvoorbeeld, geld uit Saoedi-Arabië, technologische kennis uit Centraal-Azië en management kennis uit Maleisië zouden in Indonesië en Pakistan gebruikt kunnen worden om het vruchtbare land, de bodemschatten en de arbeidskrachten daar op efficiënte en effectieve wijze te gebruiken. Economische integratie zou de Moslims dus in staat stellen om hun problemen snel op te lossen omdat het de Moslims in staat stelt om elkaars sterktes te gebruiken.
De geïntegreerde economie van de Khilafa zou nog een belangrijke sterkte hebben, te weten haar schaal. In de Moslimlanden wonen ongeveer 1,6 miljard mensen. Dat is meer dan in China. Dit maakt het makkelijk om in de Khilafa een nationale industrie te ontwikkelen en dus een onafhankelijke economie te worden.
Want voor een klein land, zoals bijvoorbeeld België, is het feitelijk onmogelijk om economisch onafhankelijk te worden van de rest van de wereld. Zou België haar grenzen sluiten voor producten uit andere landen en zelf auto’s gaan fabriceren voor de Belgische consumenten dan zouden deze auto’s relatief duur worden. Want omdat de markt in België maar klein is, hoeft maar een relatief klein aantal auto’s geproduceerd te worden. De vaste kosten van het produceren van auto’s zijn echter hoog: eerst moet er aan research & development worden gedaan; dan moet er getest worden; en pas daarna kan de auto geproduceerd worden. En of je nu 100 auto’s produceert of 100 miljoen, deze vaste kosten zijn feitelijk gelijk. Dus als je uiteindelijk alleen maar auto’s produceert voor België dan moeten deze vaste kosten terugverdiend worden door een klein aantal auto’s. Voor een land als België is het daarom veel goedkoper om auto’s te importeren uit landen die al auto’s produceren op grote schaal, dan om zelf een auto-industrie te ontwikkelen. Dit is een typisch probleem voor een kleine economie. Het is vaak goedkoper om te importeren dan om zelf te produceren. En het gevolg hiervan is dat een kleine economie voor veel van wat zij nodig heeft afhankelijk is van andere landen.
Omdat de markt van de Khilafa gigantisch zal zijn, bestaat dit probleem niet voor de Khilafa. Omdat in de Khilafa alles op grote schaal geproduceerd kan worden is het mogelijk om alles goedkoop te produceren. Met het juiste beleid kan de Khilafa dus een nationale industrie ontwikkelen die alles produceert wat de bevolking nodig heeft tegen een prijs en kwaliteit die kan concurreren met de industrie van landen als China, Japan en Duitsland.
Het belang van een onafhankelijke economie zoals de Khilafa die tot stand kan brengen is moeilijk te onderschatten. Een onafhankelijke economie is bijvoorbeeld immuun voor de politiek van andere landen. Pakistan, Turkije en Egypte produceren zelf niet genoeg graan om hun bevolking mee te voeden. De beslissing van de Russen eind 2010 om de Russische graanexport tijdelijk te stoppen bracht deze landen daarom direct in grote problemen: in Egypte ging de regering bijna failliet omdat het elders tegen een veel hogere prijs graan moest kopen. In Turkije en Pakistan moesten de mensen plotsklaps veel meer betalen voor hun brood. Een onafhankelijke economie als de Khilafa zou dit probleem niet hebben.
Een onafhankelijke economie heeft ook een sterke onderhandelingspositie. Als Saoedi-Arabië morgen zou besluiten om haar olie alleen nog maar in ruil voor goud te verkopen dan zouden landen als Amerika hier maar weinig tegen kunnen doen. Omdat ze zo afhankelijk zijn van de olie uit Saoedi-Arabië zouden ze niet veel anders kunnen doen dan akkoord gaan met de nieuwe deal voorgesteld door de Saoediërs. Een onafhankelijke economie als de Khilafa zou dit probleem niet hebben. Omdat de economie van de Khilafa alles zelf heeft, hoeft zij niet te kopen uit het buitenland. De Khilafa zou anderen dus haar voorwaarden op kunnen leggen in plaats van onderdanig te zijn aan de voorwaarden opgelegd door anderen.
Is economische integratie echt mogelijk voor de moslims?
Wil een bedrijf of land economisch sterker worden dan moet het zijn economische zwaktes oplossen. De ervaring leert dat een bedrijf of land dit op twee manieren kan doen. Het kan werken om zelf de sterkte te ontwikkelen die nodig is, of het kan samenwerken met een partner die deze sterkte al heeft en deze beschikbaar wil stellen. Dit laatste is economische integratie. De ervaring leert ook dat economische integratie bedrijven en landen in staat stelt om sneller de eigen economische zwaktes op te lossen. Het kost namelijk eenvoudigweg minder tijd en moeite om een sterkte te kopiëren van een ander dan om een sterkte helemaal van de grond af aan zelf te ontwikkelen.
Maar de ervaring leert ook dat economische integraties in zowel het bedrijfsleven als in de geopolitiek vaak niet realiseren wat ze oorspronkelijk voor ogen hadden. De reden hiervoor is dat in de westerse kapitalistische wereld de mensen materialistisch, individualistisch en nationalistisch zijn. En iemand met deze eigenschappen wil niet echt zijn sterktes delen met anderen. Want wie zijn sterkte deelt, raakt deze feitelijk kwijt. Immers, enkel als één iemand iets kan wat niemand anders kan, is dat een echte sterkte. Projecten die economische integratie ten doel hebben in het westen resulteren dus meestal in samenwerkingsverbanden waar iedereen probeert te profiteren van de sterkte van de anderen maar niemand zijn eigen sterkte echt beschikbaar maakt.
Omdat de Moslims anders naar de wereld kijken dan de westerlingen zijn hun landen uitermate geschikt om economische integratie middels de Islamitische Staat – Al Khilafa – na te streven. Tussen de Moslims bestaat vanwege Islam een broederband, ten gevolge waarvan iedereen hoopt dat het de ander goed en beter zal gaan en ten gevolge waarvan iedereen de anderen graag zou willen helpen. En omdat in Islam het doel van het leven niet draait om materieel profijt, maar om het realiseren van de Tevredenheid van Allah (swt), hebben de Moslims er geen problemen mee om iets van zichzelf op te offeren als zij hiermee hun broeders en zusters in (nog meer) ellendige situaties kan helpen. De visie op het leven van Islam maakt de Moslimlanden dus uitermate geschikt om het potentieel van economische integratie te realiseren.
Dit maakt duidelijk dat economische integratie tussen Moslimlanden buiten de Islamitische Staat, Al Khilafa, geen alternatief is voor economische integratie tussen Moslimlanden in de Islamitische Staat. De projecten voor economische integratie, zonder de Khilafa op te richten, zijn namelijk altijd gebaseerd op nationalisme omdat de huidige Moslimlanden gebaseerd zijn op nationalisme. Wat uit deze projecten zal resulteren is hetzelfde als dat resulteert uit de westerse projecten voor economische integratie zoals de Europese Unie: samenwerkingsverbanden waar iedereen probeert te profiteren van de sterkte van de anderen, maar niemand zijn eigen sterkte echt beschikbaar maakt en dus uiteindelijk niets geresulteerd wordt.
De voordelen van economische integratie zijn dus juist beschikbaar voor de Moslims. Hoe zonde zou het derhalve zijn als we dezen niet actief proberen te realiseren.
