De noodzaak van een revolutie in de moslimwereld
Het is duidelijk dat de moslimwereld in een erbarmelijke staat verkeert. Armoede, onwetendheid, onderdrukking en conflict overheersen. Het is ook duidelijk dat de politieke situatie in de moslimwereld ten grondslag ligt aan deze problemen.
De prioriteit van de huidige heersers in de moslimlanden is namelijk hun eigenbelang en de belangen van de westerse imperialistische naties. Niet de belangen van de moslims en Islam.
De armoede in de moslimwereld is het directe gevolg hiervan, want geld is hetgeen de westerse imperialistische naties en de huidige heersers in de moslimlanden voor leven. Dus organiseren zij de samenlevingen van de moslims zo dat zij hen economisch kunnen uitbuiten en hun natuurlijke rijkdommen kunnen stelen.
De onwetendheid in de moslimwereld is een indirect gevolg van de politieke situatie in de moslimwereld. Om uitbuiting mogelijk te maken is misleiding noodzakelijk. Het credo van de westerse imperialistische naties en de huidige heersers in de moslimlanden is “Laat de uitgebuite denken dat hij geholpen wordt, anders komt hij misschien in opstand”. Daarom is er geen oprechte inspanning om de moslimwereld intellectueel vooruit te helpen, want de westerse imperialistische naties en de huidige heersers in de moslimlanden hebben geen baat bij een Islamitische Oemma die nadenkt, de realiteit correct en nauwkeurig leert begrijpen, en oplossingen voor deze situatie ontwikkelt.
Onderdrukking is een ander indirect gevolg. Niets brengt een mens sneller tot nadenken dan armoede, namelijk. En omdat de Islamitische Oemma beschikt over de machtige leiding van Islam, is het bijna onmogelijk om haar voor langere tijd misleidt te houden. Uiteindelijk zullen sommigen van onder de Islamitische Oemma zich de realiteit realiseren en hiertegen in opstand komen. Dan wordt onderdrukking noodzakelijk als de westerse imperialistische naties en de huidige heersers in de moslimlanden de uitbuiting voort willen laten duren.
Conflict, ten slotte, is dan weer het gevolg van onderdrukking. De uitbuiters zullen de mensen die zich tegen de uitbuiting verzetten met geweld tegemoet treden. Bijna altijd resulteert hieruit een tegenreactie, oftewel sommigen van de mensen die zich tegen de uitbuiting verzetten zullen met geweld reageren op het geweld dat hen wordt aangedaan, en dan is conflict een feit.
Revolutie, hoe doe je dat?
De politieke situatie in de moslimwereld is dus de hoofdoorzaak voor de problemen van de moslimwereld. Hier moet iets aan gedaan worden, anders zal aan de overige problemen niets echts gedaan kunnen worden. Gelukkig bestaat hierover grotendeels een consensus onder de moslims. Waar men nog van mening over verschilt, echter, is hoe precies dit politieke probleem opgelost moet worden.
Sommigen zeggen dat deelname aan de bestaande politieke processen noodzakelijk is. Zodat de politiek van binnenuit, langzaam maar zeker, verbeterd kan worden; Islam geleidelijk teruggebracht kan worden; en op termijn al de problemen opgelost zullen worden. Anderen zeggen dat de politieke situatie met geweld tegemoet getreden moet worden. Hizb ut Tahrir roept op tot geweldloos verzet tegen de huidige heersers, burgerlijke ongehoorzaamheid feitelijk, om degenen in de moslimwereld die over macht beschikken te motiveren de huidige politieke structuur af te schaffen en te vervangen door Islam.
Eigenlijk is het niet gepast om het menselijke verstand los te laten op de vraag “welke methode ter verandering is de juiste?”. Deze kwestie vereist een Goddelijk Oordeel, namelijk, omdat Allah (swt) zegt:
قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَىَ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
“Zeg: ‘O, Allah, Heer van het Koninkrijk, Gij geeft heerschappij aan wie Gij wilt en neemt terug van wie Gij wilt. Gij verheft, wie Gij wilt en vernedert, wie Gij wilt. Slechts in Uw hand is het goede. En Gij hebt macht over alle dingen’.”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Imraan 3, vers 26)
Toch kan er waarde zijn in een intellectueel onderzoek naar de verschillende methodes ter verandering waar de mens uit kan kiezen. Dit is wanneer het doel van het onderzoek is om de verschillende methodes beter te begrijpen, in het bijzonder hun verschillen, om beter en nauwkeuriger de door Islam verordende methode te kunnen volgen.
Dit werk, een vergelijkende analyse van de verschillende methoden ter verandering waar de mens uit kan kiezen, is reeds gedaan door verschillende mensen uit het kamp van de politieke wetenschappen. Van hen geniet Gene Sharp het meeste aanzien.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row css=”.vc_custom_1456471737579{margin-top: 20px !important;margin-bottom: 20px !important;}”][vc_column][vc_single_image image=”4697″ img_size=”full” alignment=”center” style=”vc_box_shadow”][vc_column_text el_class=”image-caption”]Gene Sharp[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Gene Sharp is een Amerikaanse politicoloog die al meer dan veertig jaar onderzoek doet naar dictaturen, de machtsverhoudingen binnen dictaturen, revoluties tegen dictaturen, en verzetsorganisaties. [1] Hij heeft verschillende boeken geschreven over deze onderwerpen, maar zijn meest bekende boek is “Van Dictatuur naar Democratie (From Dictatorship to Democracy)”. [2] Dit is feitelijk een handleiding voor revolutionairen waarin Sharp uiteenzet wat in de geschiedenis wel en niet heeft gewerkt om een dictator omver te werpen. Zo leidt Sharp de lezer naar één specifieke manier van werken, de manier die volgens hem de meeste kans van slagen geeft.
Revolutie, hoe doe je dat niet?
Sharp begin FDTD met een overzicht van de methodes ter verandering die volgens hem gewoonlijk niet werken. Betreffende vechten tegen de dictator zegt hij:
“Het valt te begrijpen dat in reactie op de brutaliteit [van dictators], marteling, verdwijningen en moord, mensen vaak tot de conclusie zijn gekomen dat enkel geweld een einde kan maken aan dictatuur. Boze slachtoffers hebben zich daarom soms georganiseerd om de dictator te bevechten met wat ze ook maar aan geweld en militaire middelen konden verzamelen, alhoewel de kans op succes klein was. Vaak hebben zij moedig gevochten, en veel geofferd in termen van lijden en levens. Soms hebben zij opmerkelijke dingen bereikt, maar slechts zelden hebben zij zich vrij weten te vechten. Gewelddadige opstanden kunnen brute onderdrukking doen resulteren die de bevolking vaak nog meer hulpeloos laat. (…) Één ding is duidelijk. Door het vertrouwen te geven aan de methode van geweld, heeft men juist dat type van strijd gekozen waarin de onderdrukker bijna altijd superieur is. Dictaturen zijn uitgerust om op overweldigende wijze geweld los te laten op de mensen. Hoe lang de democraten dus ook door kunnen gaan, gewoonlijk wordt de harde militaire realiteit op termijn onvermijdelijk. De dictators zijn gewoonlijk altijd superieur in termen van wapens, munitie, transport en soldaten. Ondanks moed zijn de democraten bijna altijd geen echte tegenstand [voor hen].”
Dat is waarom volgens Sharp gewelddadige opstanden bijna altijd resulteren in een guerrilla oorlog tussen de dictator en de opstandelingen, zoals bijvoorbeeld in Colombia. Maar ook deze vorm van strijd is volgens Sharp geen echte oplossing:
“Wanneer ingezien wordt dat georganiseerde oorlog onrealistisch is, zullen sommige dissidenten voorstander worden van een guerrilla oorlog. Een guerrilla oorlog brengt echter zelden profijt voor de bevolking (…). Guerrilla oorlog is geen duidelijke oplossing, vooral omdat deze sterk neigt naar immense slachtoffers onder de mensen. Deze techniek is ook geen verzekering tegen falen, wat de ondersteunende theorieën en strategische analyses ook mogen zeggen (…). Guerrilla oorlog duurt gewoonlijk erg lang. De burgerbevolking wordt vaak verjaagd door de heersende regering, met immens lijden en sociale onrust ten gevolg. En zelfs wanneer zij succesvol zijn, dan hebben guerrilla oorlogen vaak belangrijke negatieve gevolgen voor de lange termijn. In eerste reactie zal het aangevallen regime meer dictatoriaal worden (…). Als de guerrilla’s slagen in hun opzet, dan is het resulterende regime vaak meer dictatoriaal dan haar voorganger (…). Mensen die de dictatuur vijandig tegenover staan moeten een andere optie zoeken.”
Net zoals vechten is deelname aan de dictatuur evenmin een oplossing. Betreffende deelname aan verkiezingen als methode ter verandering zegt Sharp:
“Deze verkiezingen, echter, waren slechts nauw gecontroleerde volksstemmingen [bedoeld] om publieke steun te verkrijgen voor de kandidaten die uitgekozen waren door de dictator. Als een dictator onder druk staat, dan kan hij soms instemmen met nieuwe verkiezingen, maar hen ondermijnen om zijn eigen marionetten in de regering te krijgen. (…) Dictators doen niet aan verkiezingen die hen mogelijk van hun tronen zouden kunnen verwijderen.”
Degenen die lijden onder het juk van een dictatuur moeten volgens Sharp ook niet denken dat buitenstaanders hen wel zullen komen helpen. Hij zegt hieromtrent:
“Vaak zijn onderdrukte mensen niet bereid en tijdelijk niet in staat om zich in te spannen voor verandering, omdat ze geen vertrouwen hebben in hun capaciteit om de brutaliteit van de dictatuur te weerstaan en geen manier kennen om zichzelf te redden. Het valt daarom te begrijpen dat veel mensen hun hoop vestigen op bevrijding door anderen. (…) Er zijn grote problemen met deze afhankelijkheid van een buitenlandse redder. (…) Vaak komt er geen buitenlandse redder. En als een andere natie toch intervenieert, dan zou deze eigenlijk niet vertrouwd moeten worden. [Want] Een paar harde waarheden betreffende afhankelijkheid van buitenlandse interventie moeten hier benadrukt worden:
Ten eerste, andere naties zullen vaak de dictatuur tolereren, of zelfs ondersteunen, om hun eigen politieke en economische belangen vooruit te helpen.
Ten tweede, andere naties kunnen ook bereid zijn om een onderdrukt volk te verraden, in plaats van zich te houden aan de belofte te zullen helpen bij bevrijding, vanwege een andere doelstelling.
Ten derde, sommige naties zullen enkel tegen de dictatuur handelen om zelf economische, politieke of militaire controle te krijgen over het land.
Ten vierde, het kan zijn dat de andere naties op positieve wijze actief betrokken raken omdat de opstand zelf de dictatuur al aan het wankelen heeft gebracht (…).”
Hetgeen opstandelingen gewoonlijk toe worden opgeroepen, onderhandelingen met de dictatuur, moeten zij volgens Sharp ook uit de weg gaan:
“Wanneer de essentiële kwesties fundamenteel van aard zijn, betrekking hebben op religieuze principes, aangelegenheden betreffende de mensenrechten, of de gehele toekomst van de samenleving, dan zijn onderhandelingen niet een weg naar een oplossing die beide partijen tevreden zal maken.”
Sharp heeft wel begrip voor de oproep tot onderhandelingen:
“De individuen en groepen die tegen de dictatuur zijn en een voorkeur hebben voor onderhandelingen hebben vaak goede intenties. Vooral wanneer een gewapende strijd tegen de brute dictatuur vele jaren geduurd heeft (…), valt het te begrijpen dat de mensen allemaal vrede willen, ongeacht hun politieke voorkeur.”
Maar hij wijst op de realiteit:
“Het aanbod van een dictatuur tot vrede door middel van onderhandelingen is nooit oprecht. Het geweld zou immers onmiddellijk door de dictatoren zelf beëindigd kunnen worden – zij moeten gewoon stoppen met het vechten tegen hun eigen mensen. Zij kunnen uit eigen initiatief en zonder onderhandelen het respect voor mensenrechten herstellen, de politieke gevangenen vrijlaten, een einde maken aan de martelingen, de militaire operaties stoppen, terugtrekken uit de regering, en excuses maken aan de mensen.”
En hij spoort de mensen aan om te begrijpen dat onderhandelingen gewoonlijk het versterken van de dictatuur als echte doel hebben:
“Wanneer een dictatuur sterk is, maar er een voor hem vervelende opstand bestaat, dan kunnen dictators proberen om onder het mom van vrede de oppositie tot in de overgave te onderhandelen. De oproep tot onderhandelen klinkt aanlokkelijk, maar er leven grote gevaren in de onderhandelingskamers. (…) Als de oppositie exceptioneel sterk is en de dictatuur zich echt bedreigd voelt, dan kunnen dictators ook oproepen tot onderhandelingen om zoveel mogelijk van hun macht en rijkdom te behouden. In beide gevallen zou de oppositie de dictators niet moeten helpen om hun doelstellingen te realiseren.”
Met andere woorden, op basis van zijn onderzoek concludeert Sharp dat geweld, deelname aan verkiezingen, buitenlandse steun en onderhandelingen gewoonlijk niet tot beëindiging van de dictatuur leiden.
De realiteit van macht in dictaturen
Om uit te kunnen leggen wat wel beëindiging van de dictatuur kan realiseren behandeld Sharp in FDTD ook de realiteit van macht in dictaturen:
“Dictatoren hebben de hulp nodig van de mensen waarover zij heersen, want zonder hulp kunnen zij de bronnen van politieke macht niet grijpen en onder hun controle houden. Deze bronnen van politieke macht zijn ondermeer:
– Autoriteit, oftewel het geloof onder de mensen dat het regime legitiem is en dat zij een morele plicht hebben om deze te gehoorzamen;
– Personeel, oftewel het aantal en het belang van de personen en groepen die de heersers gehoorzamen, ermee samenwerken of van ondersteuning voorzien;
– Capaciteiten en kennis, oftewel hetgeen het regime nodig heeft om bepaalde handelingen uit te voeren, en deze wordt geleverd door de personen en groepen die met haar samenwerken;
– Ontastbare factoren, oftewel psychologische en ideologische factoren die de mensen kunnen aansporen om de heersers te gehoorzamen en te ondersteunen;
– Materiële hulpbronnen, oftewel de mate waarin de heerser toegang heeft tot bezittingen, natuurlijke grondstoffen, financiële middelen, het economisch systeem en de middelen van communicatie en transport; en
– Sancties en bestraffingen, waarmee gedreigd kan worden of die uitgevoerd kunnen worden tegen ongehoorzame en onbehulpzame subjecten, die hun onderwerping en steun verzekeren wanneer dezen noodzakelijk zijn voor het bestaan van het regime en het ten uitvoer brengen van diens beleid.
Al deze bronnen, echter, zijn afhankelijk van de acceptatie van het regime [door het volk], de onderwerping en gehoorzaamheid door het volk en de steun van een ontelbaar aantal mensen en verschillente instituten in de samenleving. Volledige coöperatie, gehoorzaamheid en steun zal meer van de benodigde bronnen van macht beschikbaar laten zijn [voor het regime], en, desgevolgs, de macht van de regering doen toenemen. Aan de andere kant, als het volk en de instituten niet samenwerken met de dictators, dan vermindert hun beschikking over de bronnen van macht waar alle heersers afhankelijk van zijn en kunnen zij van dezen zelfs geheel afgesloten worden. Zonder beschikking over deze bronnen zal de macht van de heersers afnemen en uiteindelijk verdwijnen.
Als [de heersers] de toegang tot de bronnen van macht lang genoeg onthouden kan worden, of zelfs helemaal ontzegd, dan zal dit in eerste instantie leiden tot onzekerheid en verwarring binnen het regime. Het is meest waarschijnlijk dat dit gevolgd zal worden door een duidelijke verzwakking van de macht van de dictatuur. Na verloop van tijd zal de onthouding van de bronnen van macht leiden tot verlamming en impotentie van het regime, en in ernstige gevallen, diens disintegratie. De macht van de dictator zal sterven, langzaam of snel, door politieke uithongering.”
Revolutie, hoe doe je dat wel?
Op basis van deze analyse van macht in dictaturen kom Sharp tot de conclusie dat zij het meest kwetsbaar zijn voor wat hij “politieke ongehoorzaamheid” noemt. Politieke ongehoorzaamheid is in essentie geweldloos verzet tegen de dictatuur, maar op basis van een strategie en een plan. Het zijn dus verschillende handelingen van geweldloos verzet, zoals demonstraties, stakingen, lezingen, enzovoorts, die niet los van elkaar verricht worden maar als verschillende elementen van een keten, waardoor ze elkaar helpen en elkaars effect versterken. Deze handelingen moeten een afstand creëren tussen de dictatuur en de burgerbevolking. Zodat de burgerbevolking haar passieve steun voor de dictatuur opzegt (oftewel ze verwerpt de legitimiteit van de dictatuur) alsook haar actieve steun (oftewel, ze weigert nog de handelingen te doen die noodzakelijk zijn voor het functioneren van de staat en de economie).
Sharp geeft in FDTD praktische voorbeelden van wat dit betekent:
“Aangezien het primaire probleem van dictaturen politiek van aard is, zijn politieke vormen van geweldloos verzet van cruciaal belang. Dezen omvatten het ontkennen van de legitimiteit van de dictatoren en het weigeren van samenwerking met het regime. Deze non-coöperatie zou ook ingezet worden tegen specifieke beleidsplannen. Soms kan vertragen en uitstellen gedaan worden [door ambtenaren], op ondoorzichtige wijze of zelfs in het geheim, terwijl op andere momenten ongehoorzaamheid en provocerende publieke demonstraties en stakingen zichtbaar kunnen zijn voor allen.
Aan de andere kant, als de dictatuur kwetsbaar is voor economische druk, of als de bevolking klachten heeft die economisch van aard zijn, dan kunnen economische acties de gepaste methode van verzet zijn, bijvoorbeeld boycots of stakingen. Op de pogingen van de dictatoren om het economisch systeem te benutten kan gereageerd worden door algemene stakingen, langzamer werken, en het weigeren van ondersteuning door (of zelfs verdwijning van) onmisbare experts. Verschillende vormen van stakingen kunnen gebruikt worden op kritieke punten in fabricage, transport, de bevoorraden met basismaterialen, en de distributie van finale goederen.
(…)
Sommige vormen van geweldloos verzet eisen van de mensen dat zij handelingen verrichten die niet bij hun normale dagelijkse leven horen, zoals het verdelen van pamfletten, het opereren van een ondergrondse drukpers, het verrichten van hongerstakingen, of het gaan zitten midden op straat [in protest]. Deze vormen kunnen moeilijk zijn voor sommige mensen om te doen, behalve in uitzonderlijke situaties.”
De methode van Gene Sharp versus de methode van Profeet Mohammed (saw)
Wat opvalt in FDTD is hoezeer het advies van Sharp overeenstemt met hetgeen Profeet Mohammed (saw) gedaan heeft om de situatie in Mekka veranderen van gebaseerd op Djahiliyya (Onwetendheit) naar gebaseerd op Islam.
De verzen die aan het begin van het profeetschap door Allah (swt) werden geopenbaard aan Profeet Mohammed (saw) [3] introduceren een nieuwe politieke visie:
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ
“Lees, in de naam van jouw Heer, Degene die geschapen heeft.”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Alaq 96, vers 1)
De betekenis van dit vers is dat alles in de wereld moet draaien om de Heer die geschapen heeft, terwijl op dat moment in Mekka alles draaide om de heren die de stammenleiders waren – Aboe Djaahil, Aboe Lahab, Al Walid bin Al Moeghira, Aboe Soefyan, enzovoorts. In Djaahil Mekka bepaalden deze stammenleiders goed en kwaad, zij maakten de wet voor de mensen, en de mensen accepteerden deze situatie. Het eerst geopenbaarde vers van de Edele Koran verwerpt deze situatie, echter, want het zegt dat de enige Heer voor de mensen Degene die geschapen heeft is. Met andere woorden, de allereerste openbaring verwierp de legitimiteit van de heersers in Mekka.
De verzen die aan het begin van het profeetschap door Allah (swt) werden geopenbaard aan Profeet Mohammed (saw) ondermijnen ook de legitimiteit van de heren stammenleiders in Mekka. Ze maken duidelijk hoe slecht deze mensen zijn en wat voor vreselijke dingen ze normaal gemaakt hebben:
كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى * أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى
“Voorwaar, de mens is geneigd tot tirannie, wanneer hij denkt zelf-genoeg te zijn.”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Alaq 96, vers 1)
وَلَا تُطِعْ كُلَّ حَلَّافٍ مَّهِينٍ * هَمَّازٍ مَّشَّاء بِنَمِيمٍ * مَنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ * عُتُلٍّ بَعْدَ ذَلِكَ زَنِيمٍ
“En gehoorzaam de hallaf (degene die veel zweert) niet, die mahien (leugenachtig en waardeloos) is. De hammaaz (lasteraar), degene die ruzie maakt tussen de mensen. De tegenhouder van het goede, de zondige overtreder. De gemene en wrede gierigaard, die ook nog eens zaniem (en geadopteerd kind, oftewel zijn vader is niet echt zijn vader) is.”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Qalam 68, vers 10 – 13)
وَإِذَا الْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ
“En wanneer het kleine meisje dat levend begraven is gevraagd wordt…”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Takwier 81, vers 8)
وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ * الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ * وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ
“Wee degenen die bedriegen. Zij, die wanneer hen iets gegeven moet worden het volledige eisen. Maar die wanneer zij iets moeten geven, minder geven dan wat rechtmatig is!”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Moetaffifien 83, vers 1 – 3)
De verzen die aan het begin van het profeetschap door Allah (swt) werden geopenbaard aan Profeet Mohammed (saw) koppelen aan deze bestrijding van de legitimiteit van de heren stammenleiders in Mekka een oproep om hen vooral niet te gehoorzamen:
كَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ
“Nee! Gehoorzaam hem niet! Werp jezelf neder (voor de Heer die geschapen heeft) en kom dichter bij Hem!”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Alaq 96, vers 19)
فَلَا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ
“En gehoorzaam de leugenaars niet!”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Qalam 68, vers 8)
En de eersten van geopenbaarde verzen zetten uiteen wat Profeet Mohammed (saw) dan wel moet doen tegenover de dictatuur van de heren stammenleiders in Mekka:
قُمْ فَأَنذِرْ * وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ * وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ * وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ * وَلَا تَمْنُن تَسْتَكْثِرُ * وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ
“Sta op en waarschuw! En verkondig de Grootheid van uw Heer. En maak uw persoonlijkheid en gedrag puur en zuiver. En blijf weg van de onreinheid van afgoderij. En wees geduldig ter wille van uw Heer.”
(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Moedaththir 74, vers 2 – 7)
Oftewel, vecht niet tegen hen, maar sluit ook geen akkoorden met hen en werk niet met hen samen. In plaats hiervan, roep de mensen op tot wat de waarheid is, tot wat juist is. Wees een wandelend voorbeeld van wat juist is, en laat de mensen jouw voorbeeld volgen.
Het werk van Gene Sharp zegt dus feitelijk dat de methode ter verandering van Profeet Mohammed (saw) de meest effectieve methode ter verandering is voor een volk dat getiranniseerd wordt.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row css=”.vc_custom_1456469799310{margin-top: 20px !important;margin-bottom: 20px !important;}”][vc_column][vc_separator][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text el_class=”footnotes”][1] https://en.wikipedia.org/wiki/Gene_Sharp
[2] “From Dictatorship to Democracy”, Gene Sharp, page 4, www.aeinstein.org/wp-content/uploads/2013/09/FDTD.pdf [3] Er is een consensus dat soera Al Alaq (96) de allereerst geopenbaarde verzen bevat (verzen 1 tot en met 5). Deze soera wordt daarom gewoonlijk aangehaald als de eerst geopenbaarde soera, alhoewel andere van haar verzen later geopenbaard zijn. Na soera Al Alaq werden verzen van de soeras Al Moedaththir (74), Al Qalam (68) en Al Moezzamil (73) geopenbaard. Hierna werd soera Al Fatiha (1) als één geheel geopenbaard. Weer hierna volgden verzen van de soeras Al Massad (111), At Takwier (81), Al ‘Alaa (87), Al Lail (92) en Al Fadjr (89). Dit zijn derhalve de tien eerst geopenbaarde soeras.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
