Een Syrisch gezin in Zweden dat uit elkaar is gescheurd. Beelden van geëmotioneerde ouders die hun zoon noodgedwongen af moesten staan aan de sociale dienst (Social), gingen de hele wereld over. Het bleek niet slechts om een gezin te gaan.
Honderden mensen kwamen recentelijk bij het Zweedse parlement bijeen om te demonstreren tegen kinderontvoeringen. Het aantal kinderen dat ‘verzorgd’ wordt door de sociale dienst is toegenomen na de grote vluchtelingenstroom in 2015.
De veiligheid van de kinderen zou in het geding zijn omdat het onder meer zou gaan om kinderen van getraumatiseerde ouders uit oorlogsgebieden. Deze kinderen zouden sneller in een sociaal isolement terecht kunnen komen en verwaarloosd worden. Echter leidt de huidige aanpak tot trauma’s en kinderen die hun ouders missen. Zelfs als er in bepaalde gevallen sprake zou zijn van verwaarlozing, is het belangrijk dat er in de zoektocht naar een (pleeg)gezin rekening wordt gehouden met de (islamitische) achtergrond van de kinderen en dat het contact met hun ouders niet rigoureus wordt verbroken.
Echter wijzen verschillende rapporten uit dat er sprake is van wangedrag en dat er overhaaste conclusies worden getrokken die verregaande gevolgen hebben voor de kinderen. Deze kritiek wordt door Lena Hallengren (minister van Sociale Zaken) weggewuifd als desinformatie.
Hoewel de zogeheten LVU-wetten in theorie over het welzijn van kinderen gaan, wijst de realiteit uit dat de ‘Social’ niet slechts als kinderopvang fungeert, maar kinderen indoctrineert. Jarenlang proberen Zweedse overheids- en onderwijsinstellingen islamitische uitingen en symbolen te verbieden. Of het nu gaat om moslimkinderen die op school willen vasten, moslimmeisjes die op school een hoofddoek willen dragen of islamitische instellingen waarvan men de deuren wenst te sluiten. Islamitisch onderwijs zou namelijk tot ‘radicalisering’ leiden. Dit werd zelfs expliciet gezegd door twee voormalige ministers (Damberg en Johansson). In deze (politieke) context vinden de kinderontvoeringen plaats.
Voorheen gebruikte men termen als ‘radicalisering’ en ‘extremisme’ om moslims, moslimorganisaties en islamitische uitingen te criminaliseren. Nu hanteert men een andere politiek beladen term om kinderontvoeringen te rechtvaardigen. De term ‘hedersförtryck’ is een gechargeerde term die niet afgebakend wordt, maar duidt op familie-eer. Hiermee verwijst men naar maagdelijkheid voor het huwelijk, islamitische kledingvoorschriften en andere opvoedkundige aspecten die moslimouders hun kinderen meegeven (Saillant detail: in Zweden bestaan er Britse onderwijsinstellingen die hun eigen kledingvoorschriften hanteren).
De kinderontvoeringen zijn dus niet uit de lucht gegrepen maar onderdeel van het Zweedse integratie(assimilatie)beleid om moslimkinderen te indoctrineren (seculiere indoctrinatie).
