De Nieuwe Maan, verijdelde aanslag, proefschrift van Soroush….het ‘salafisme’ staat wederom in de schijnwerpers. Sommigen discussiëren over de verschillende categorieën, anderen over de precieze definitie en weer anderen stellen dat het een voedingsbodem is van terreur, en verwijzen onder meer naar de verijdelde aanslag. De verdachten zouden namelijk een salafistische achtergrond hebben. We hebben in de afgelopen jaren keer op keer benadrukt waar dit vraagstuk werkelijk om draait. Het is geen kwestie van de juiste definitie voorschotelen of jezelf vrijwaren van de term salafisme en/of ‘soorten salafisten’. Wie een blik werpt op de internationale politiek, verschillende beleidsrapporten, publicaties van diverse denktanks en menig integratienota, zal inzien dat het hier gaat om doordachte beleidsvoering met specifieke doeleinden.
Van behoud van de eigen taal en cultuur en ‘integratie’, naar pure assimilatie. Het boek ‘Salafisme versus democratie’ laat niets aan de verbeelding over. Het boek is geschreven door Dirk Verhofstadt, professor aan de Universiteit Gent. Bovendien is hij lid van een denktank en de broer van Guy Verhofstadt (voormalig premier van België). Zijn boek is een pleidooi voor een verbod op de oprichting, werking en financiering van ‘radicale’ groepen. Hij pleit voor een verbod op ‘salafistische organisaties’, omdat ze een gevaar zouden vormen voor de democratie. Ze zouden de openbare orde verstoren, zelfs wanneer ze niet oproepen tot geweld. Is dit niet precies wat we terugzien in het rapport ‘Van Dawa tot Jihad’?
“Gewelddadig of niet gewelddadig, de radicale islam biedt in elk van zijn varianten een zeer uitgesproken geheel van overtuigingen, opvattingen en gebruiksaanwijzingen voor het leven. Als zodanig vormt de radicale islam een keuzealternatief voor personen die op zoek zijn naar een alomvattend zingevingskader in hun bestaan” (pagina 4)
*Saillant detail: gefeliciteerd, bij deze is iedere moslim ‘radicaal’, gezien Islam een alomvattende levensvisie behelst. Dit is precies de reden waarom we gedurende de campagne #samentegenantiislambeleid gedetailleerd uiteen hebben gezet waarom het huidige beleid iedere moslim kan raken.
Een verbod zou een effectief middel zijn om de ‘gewone’ moslim te beschermen. Is dit niet wat we teruglezen in een integratienota (Integratie, binding, burgerschap) uit 2011?
“Ook de moslimgemeenschap zelf en voorgangers van de islam hebben daarin een taak door duidelijk te maken dat radicalisering en anti-integratieve en antidemocratische uitingen niet inherent zijn aan de islam mede door daar afstand van te nemen. De democratische rechtstaat is en blijft het enige uitgangspunt voor de Nederlandse samenleving” (pagina 6)
Moslims worden opgedeeld in verschillende categorieën: traditionalisten, fundamentalisten en gematigden. Er zijn ook andere varianten mogelijk: orthodoxe moslims, radicale moslims, extremistische moslims en talloze andere denominaties. Concepten die men als problematisch beschouwt, worden uiteraard aan de ‘’extremisten’’ en ‘’radicalen’’ toegeschreven, om zodoende de indruk te wekken dat deze concepten niet breed gedragen worden en herziening behoeven.
Het gaat hier niet slechts om het gehoorzamen van de wet, maar om het verinnerlijken van de dominante waarden in de samenleving. Zelfs je kind islamitisch opvoeden wordt geproblematiseerd, want het zou in kunnen druisen tegen het zelfbeschikkingsrecht, waardoor het geen opvoeden heet, maar indoctrineren. Niet voor niets zijn er zelfs methoden ontwikkeld om ‘radicalisering’ vroegtijdig te signaleren op basisscholen.
De pot verwijt de ketel dat die zwart ziet. Eisen van een groep dat zij de dominante normen en waarden van de heersende ideologie omarmt, is niets anders dan een pleidooi voor assimilatie, waarbij men dus eigenlijk zegt dat de enige gewenste Islam, een vorm van Islam is die zich conformeert aan liberale denkkaders.
Professor Carl J. Friedrich stelt dat een totalitaire samenleving wordt gekenmerkt door een officiële staatsideologie die een specifieke levensvisie omvat, en van eenieder in de samenleving verwacht dat hij deze overneemt, al is dit slechts op passieve wijze. M.a.w. een samenleving die dus niet accepteert dat een deel van de bevolking haar eigen identiteit behoudt en ernaar streeft om deze identiteit uit te wissen, door de mensen te dwingen om de dominante waarden en normen te adopteren. Laten we een blik werpen op aspecten die gecriminaliseerd worden in het boek en als ‘salafistisch’ worden aangeduid.
-De Koran en Hadith letterlijk nemen (in deze context betekent dit o.a. dat je de Goddelijke oordelen als maatstaf hanteert in je leven)
-Geloven dat de uitspraken van de Profeet absoluut gevolgd moeten worden
-Regels inzake het gebed en voeding strikt navolgen
-Niet-islamitische feestdagen niet vieren
-Geloven in het concept van jihad
-Niet stemmen tijdens (democratische) verkiezingen (dit zou indruisen tegen burgerschap, omdat erbij willen horen daarbij centraal zou staan. Uiterst problematisch discours gezien dit geen voorwaarde is om samen te leven)
-Moslimmeisjes oproepen om een hoofddoek te dragen
-Het andere geslacht niet de hand schudden
-Het verbod op igtilaat
-Niet geloven in concepten als vrijheid van meningsuiting
-Geloven dat de sjari’a beter is dan de burgerlijke wetgeving
– Geloven in politieke concepten (zoals Khilafah)
Ik hoop dat het wederom duidelijk is voor eenieder dat we de discussie moeten voeren op een ideologische wijze en ons niet blind moeten staren op de vraag of iemand wel of geen salafist is, wat salafisme precies inhoudt en of iemand zich zo moet noemen. Als we dergelijke vraagstukken zo blijven benaderen, gaan we helemaal voorbij aan de kern van het verhaal. Het gaat hier om islamitische ideeën en gebruiken, waarbij onder meer ‘salafisme’ dient als stok om de moslimgemeenschap mee te slaan. Pars pro toto wordt dit genoemd. Dit is een stijlfiguur waarbij men een gedeelte (salafisme) benoemt, maar een geheel (Islam) bedoelt.
Dit is niets anders dan een nieuw hoofdstuk in het dikke boek dat ASSIMILATIEBELEID heet. Daar moeten onze pijlen op gericht zijn.
