De bekende verslaggever/straatreporter Salaheddine ging onlangs het gesprek aan met Johan Derksen. Laatstgenoemde staat bekend om zijn populistische uitspraken en neemt geen blad voor de mond wanneer hij het over verschillende bevolkingsgroepen heeft. In het interview komen een aantal zaken aan bod die stof tot nadenken geven.
Johan Derksen gaf aan dat hij zich in zijn jeugd gedwongen voelde om naar de kerk te gaan. Later kreeg hij het gevoel dat zijn gebeden niet werden verhoord en dat zijn vader niet leefde volgens zijn principes. Ook heerste er een doofpotcultuur. Verschillende levenservaringen hebben ertoe geleid dat hij niet meer gelooft in het bestaan van een Schepper. Een veelgehoorde denkfout is: ‘Als God zou bestaan, zou er niet zoveel ellende zijn’.
Los van de essentie van het leven en de beproevingen die bij het leven passen, zijn moeilijkheden geen argument om het bestaan van de Schepper te ontkennen. Ze zeggen namelijk niets over het wel/niet bestaan van de Schepper.
Johan Derksen gaf in het interview toe dat het leven kort is en het te complex is om over dergelijke vraagstukken na te denken. Hij is een goed voorbeeld van de wijze waarop men voornamelijk in West-Europa naar religie kijkt. Men heeft een negatieve ervaring met de christelijke kerk en diens rol in het theocratische Europa. Religie bestaat uit dogma’s, oftewel vaste leerstellingen die niet betwist mogen worden. Derhalve stelt men dat religie irrationeel is en dat de Bijbel en Koran ‘sprookjesboeken’ zijn en God een denkbeeldig wezen is. Men maakt geen onderscheid tussen religies en scheert alle gelovigen over een kam.
Uiteindelijk geeft hij toe islam niet onderzocht te hebben maar heeft hij wel zijn mond vol over islam en moslims. In dit interview geeft hij toe dat er niet te moeilijk gedaan moet worden over voetballers met een islamitische achtergrond die weigeren om een vrouw de hand te schudden. Echter stelde hij in een eerder stadium dat Nacer Barazite met zijn baard beter bij ISIS zou passen en sprak hij zich geregeld uit over voetballers die deelnemen aan de Ramadan.
Hij erkent een rechtse oude man te zijn die zich zorgen maakt over de invloed van islam in Nederland. Hoewel hij erkent dat moslims een grote minderheid vormen, conformeert hij zich aan de bekende rechts-populistische theorie die Eurabië heet en de veelgehoorde theorie van islamisering. Nederland zou met de groei van het aantal moslims een steeds islamitischer karakter krijgen. Als reactie maken steeds meer politieke partijen en overheden gebruik van identiteitspolitiek.
Diverse politici verwijzen bijvoorbeeld naar het herintroduceren van het Wilhelmus en de joods-christelijke traditie. De invloed van het christendom zou afnemen terwijl de ‘islamisering’ toeneemt. Islam wordt daarom als ideologische dreiging gezien. Moslims zouden namelijk wel een hele duidelijke identiteit hebben en een houvast. Deze ideologische strijd werd eerder al onderschreven door Samuel Huntington en na de val van het communisme hebben diverse invloedrijke personen aangegeven dat de rode dreiging (communisme) plaats heeft gemaakt voor de groene dreiging (islam).
Johan Derksen erkent dat hij geen onderzoek heeft gedaan naar islam en bij VI populistische uitlatingen heeft gedaan die voor de nodige kijkcijfers zorgen. Desalniettemin laat hij zich leiden door een hele specifieke denkwijze die uitgaat van het behoud van de eigen cultuur. Johan Derksen is wat dat betreft een product van het politieke klimaat waarin we leven.
Wel is het zo dat zijn jeugdverhalen stof tot nadenken geven. Het is niet voldoende om onze kinderen een aantal leefregels door te geven, zonder dat ze liefde voor islam hebben en er ruimte is voor vragen. Bovendien is het belangrijk dat we beseffen geen ‘parttime-moslims’ te zijn die hun islamitische jasje uitdoen wanneer ze de voordeur achter zich dichttrekken. We zijn de dragers van een boodschap en wanneer wij deze boodschap niet uitdragen uit schaamte of angst, dan doen we de geïnteresseerde niet-moslims ook onrecht aan.
Vooral in een tijd waarin veel mensen zoekende zijn maar afgeleid worden en zich met van alles en nog wat bezighouden, maar een antwoord op de belangrijkste levensvragen (Waar kom ik vandaan? Wat is het doel in mijn leven en waar ga ik naartoe?) schuldig moeten blijven.
