Steve Witkoff, de speciale gezant van de Amerikaanse president Donald Trump voor het Midden-Oosten, kondigde aan dat zijn team werkt aan het tot stand brengen van een vredesakkoord tussen Algerije en Marokko in de komende periode. Dat zei hij in een televisie-interview dat hij samen met Jared Kushner gaf, zondagavond, in het programma 60 Minutes op de Amerikaanse zender CBS.
Witkoff zei: “Ons team werkt momenteel aan de kwestie Marokko en Algerije, en ik verwacht binnen 60 dagen een vredesakkoord te bereiken.”
De kwestie van de Sahara vormde een van de meest verraderlijke dossiers van het Amerikaans-Europese koloniale conflict in het westen van de islamitische landen sinds het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Met de eerste en tweede regering van Trump, en de strategische ontwikkeling die zich in het dossier voordeed na Trumps erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Sahara en zijn steun aan het autonomieplan als enige uitvoerbare oplossing — dit alles kadert in Trumps economische en commerciële strategie en zijn visie op de wereld als een markt van deals, waarbij winst en tijd cruciale factoren zijn voor snelle resultaten — ziet hij de Sahara als een onontgonnen land, rijk aan strategische mineralen, de poort tot Afrika voor het Amerikaanse kapitalisme, en een fundament voor zijn politieke, militaire en economische invloed in de Maghreb, die volgens hem moet worden overgenomen en onder koloniale controle gebracht.
De Verenigde Staten onder kapitalist Trump haasten zich om hun koloniale deal te voltooien via directe omgang met de twee hoofdpartijen: Marokko en Algerije. De verklaring van Witkoff over een vredesakkoord binnen zestig dagen en het feit dat zijn team daaraan werkt, is een aanwijzing dat er reeds praktische stappen en contacten met de betrokken partijen plaatsvinden. Dit werd bevestigd door Massad Boulus, Trumps schoonzoon en adviseur voor Afrikaanse zaken, die vorige week in een interview met de Saoedische zender Al-Sharq onthulde dat “Algerije een fundamentele en definitieve oplossing voor de kwestie van de Westelijke Sahara wil vinden, en bereid is de betrekkingen met Marokko te verbeteren.”Hij sprak zijn optimisme uit over de mogelijkheid van een oplossing en voegde eraan toe dat “hij onlangs president Abdelmadjid Tebboune heeft ontmoet en openheid vond voor het herstellen van het vertrouwen met het Marokkaanse volk, met de koning, de regering en de Marokkaanse staat. Uiteindelijk zijn de twee landen broedervolken en buren, verbonden door een gemeenschappelijke geschiedenis en vele waarden en belangen.”
Wat Marokko betreft, verklaarde Massad Boulus: “De laatste toespraak van de koning was historisch; hij bevestigde daarin zijn vastberadenheid om te werken aan een definitieve oplossing voor de Sahara-kwestie die alle partijen tevredenstelt, want wat nodig is, is een duurzame en alomvattende oplossing.”
Dit is een aanwijzing dat beide regimes, in Marokko en Algerije, betrokken zijn bij de Amerikaanse koloniale deal. Trump gebruikt het Saoedische regime als tussenpersoon om de afronding van de deal te versnellen. Zowel Tebboune als Mohammed VI ontvingen gelijktijdig brieven van Mohammed bin Salman, waarvan sommige analyses vermoedden dat ze verband hielden met bemiddeling om de geschillen tussen Rabat en Algiers op te lossen. Kort daarna verklaarde president Tebboune in een toespraak voor de legerleiding, uitgezonden op vrijdag 10 oktober 2025: “Er zijn enkele broeders, met goede bedoelingen, die ons vragen de grenzen met Marokko te openen om de Sahara-kwestie op te lossen. De grenzen zijn niet gesloten vanwege de Sahara, maar om andere redenen. 63 jaar onafhankelijkheid, en onze grenzen zijn al meer dan 45 jaar gesloten.”
Tegelijkertijd veranderde de toon van de politieke retoriek in Algerije naar meer verzoening. Tebboune bevestigde dat hij verzoeken had ontvangen van wat hij “broeders” noemde, met betrekking tot de crisis tussen Algerije en Marokko. Deze verzoeken omvatten een oproep aan Marokko om de grenzen te openen, wat zou bijdragen aan het oplossen van het geschil over de Sahara.
Opvallend aan Witkoffs verklaring is zijn volledige negeren van het Polisario-front, waarbij hij het probleem beperkte tot Marokko en Algerije. Dit duidt erop dat de Trump-regering mogelijk afstand heeft genomen van de Polisario-kaart en nu vertrouwt op Trumps kapitalistische economische en commerciële strategie, waarbij hij direct via deals de systemen probeert binnen te dringen zonder gebruik te maken van de Polisario als instrument.
De deelname van Algerije en Marokko aan Trumps deal is ingegeven door hun streven naar het voortbestaan van de pro-Britse regimes, bereid om een hoge prijs te betalen in ruil voor een valse garantie van veiligheid onder de Amerikaanse koloniale macht in de regio.
De erkenning van Trump van de Marokkaanse soevereiniteit over de Sahara en de daaropvolgende rampzalige gevolgen waren verwoestend voor Marokko. Onder de gevolgen:
- Het mogelijk maken van de kwaadaardige Amerikaanse kapitalistische invloed over de rijkdommen van de Sahara, vooral haar zeldzame strategische mineralen.
- De penetratie van de landbouwsector door middel van hybride landbouw, genetisch gemodificeerde zaden, vee en diervoeders van Amerikaanse kapitalistische monopolies, evenals de inbeslagname van zeldzame Marokkaanse gewassen zoals cactusvijgen en de arganboom, en hun monopolisering in de cosmetica-industrie. Daarbovenop komen projecten van viskwekerijen en het monopoliseren van bepaalde zeeproducten, naast andere rampen.
- En het gevaarlijkste: de vestiging van het Amerikaanse militaire commando voor Afrika (AFRICOM) in het hart van Marokko. Het zet momenteel de laatste stappen om naar Marokko te worden verplaatst. De website Hespress(de spreekbuis van het regime) meldde dat Marokko “verschillende steden heeft voorgedragen om het te huisvesten, zoals Laayoune, Dakhla, Boujdour en Agadir, maar de Amerikanen neigden naar Kenitra of Ksar el-Kebir, om historische, technische en logistieke redenen, waaronder het bestaan van een voormalige Amerikaanse luchtmachtbasis in Kenitra en hun wens om de landingsbanen uit te breiden voor grote militaire vliegtuigen die speciale uitrusting vereisen.”
Het Amerikaanse militaire commando voor Afrika zal daarmee de grootste Amerikaanse koloniale basis in het westen van de islamitische landen worden, in het hart van Marokko. De VS zal niets minder dan volledige loyaliteit en onderwerping accepteren, wat betekent dat het land zich op de rand van een koloniale vulkaan bevindt die elk moment kan uitbarsten!
Erger nog is de normalisatie met de zionistische entiteit, en de daaruit voortvloeiende politieke, economische en culturele verzoening en steun voor de genocide in Gaza.
Wat het Algerijnse regime betreft: met de komst van de Amerikaanse koloniale macht tot aan de oostelijke en zuidelijke grenzen van Algerije — via de Sahellanden in het zuiden, die de VS van de Franse kolonisator heeft losgerukt, en via hun bondgenoot Haftar in Libië — bevindt het regime zich tussen de kaken van de Amerikaanse koloniale tang. Dit maakte het gemakkelijk om het te chanteren en in te lijven in Trumps koloniale deal.
De VS van Trump en haar verraderlijke “vredes”-project, nadat ze de Polisario-kaart in de prullenbak van haar versleten middelen heeft gegooid, streven ernaar de Sahara te plunderen voor haar bedrijven, er een militaire basis van te maken, en het te gebruiken als toegangspoort tot Afrika voor koloniale penetratie in alle Maghreblanden. En de verraderlijke regimes in Marokko en Algerije worden de getuigen van schande bij deze kwaadaardige deal!
Dit is ons voortdurende ongeluk, zolang deze door het kolonialisme aangestelde regimes blijven bestaan — regimes van verraad, en hun heersers dienaren van de afgoden en beelden van het kolonialisme.